Huishoudelijke mededeling: Deze website was gekoppeld aan een privé-blog en vanwege stopzetting hiervan blijken vele foto’s te zijn verdwenen. Dit zal de komende tijd worden gecorrigeerd.
Na de schenking van vriendin Marion kon de start van het diorama beginnen.
Augustus 2019
Eind augustus stond de pakketbezorger met een prachtige bouwdoos van de IDF M109A2 Rochev op de stoep. Zoals er gewoonlijk met iets nieuws word omgegaan, was de bezorger nog niet in zijn busje gestapt of de doos was al geopend. Niet alleen de doos en het plaatje waren geweldig, wat er inzat was te mooi om waar te zijn. Schitterende onderdelen, zowel van kunststof, metaal en photo etch. En vooral, veel onderdelen! Nog diezelfde avond lag pagina 01 van de bouwinstructies open op het werkblad, de bouw was begonnen. Gedetailleerde verslaggeving van dit prachtige model is te vinden op:☛ IDF M109A2 / ROCHEV
September 2019
Na een korte periode kwam de drive er pas goed in en zat mijn hoofd zo vol met ideeën dat ook het hele gezin er onrustig van werd. Alles wat er gaandeweg op het internet werd gevonden, van diorama’s tot over mijn tijd in Libanon, werd vol enthousiasme door mij gedeeld. Ondertussen lag het bureau en het werkblad vol met tekeningen en schetsen. ,,Stond het zo, of stond het nou net iets anders?” Een uitvraag op Facebook leverde een schat aan informatie op. Meerdere Libanon veteranen stuurden foto’s en verhalen. Aan de hand van al die vergaarde informatie kon de eerste lay-out worden gemaakt.
Oei, dit diorama werd vele malen groter dan in mijn eerste ideetjes. Als mijn voorstelling van het diorama tot op de millimeter zou worden gebouwd, dan was de benodigde ruimte zo’n kleine anderhalve vierkante meter! Tijd om grote vellen papier bij de boekhandel te halen. De benodigde ruimte uitmeten, de vitrinekast uitmeten en vervolgens tekenen, plakken, schetsen, knippen, opnieuw plakken en weer helemaal opnieuw beginnen☠. Na enkele dagen lukte het om een definitief ontwerp met de vellen papier te maken. (Dacht ik tenminste).
Het casco
Rekening houden met een eerder fiasco van een kromtrekkende basis kwam het idee om twee verouderde trespa platen te gebruiken. (3 delen van c.a. een halve vierkante meter per stuk). De direct hierbij gezaagde smalle stroken zouden dienst doen als steunpunt voor plexiglas kappen. De toevalligerwijs aanwezige Marion kwam goed van pas om mij met het verlijmen van deze stroken een handje te helpen. Enkele dagen later volgde de eerste polystyreen-platen en kon er worden geplakt en gesneden. Nu het tastbaarder werd, klopte mijn tekeningen niet helemaal en moesten diverse stukken polystyreen opnieuw worden aangebracht. Ergens halverwege september was de basis klaar. Hierbij kwamen wel de eerste scheuren in het huwelijk, weet je wel wat er gebeurd als je piepschuim met een broodmes snijd?
Waar te beginnen
Hoe gek het ook mag klinken, naast de bouw van de M109, lag mijn fascinatie bij het huis van een van de ‘locals’, het huis van Ibrahim dat tegenover onze post lag. Aan de hand van foto’s, Google, Google Maps en heel veel bouwkundig inzicht kon het huis op schaal worden uit-getekend. Precies zoals het was, met de bouw- constructiefouten, kogelgaten en verpauperde delen. Het moeilijkste en meest tijdrovende waren wel de elementen met patioblokken. Er zat niets anders op dan deze zelf op de juiste schaal te tekenen en uit te snijden. 30, 40 of misschien wel 80 uur, het zou zomaar kunnen dat dit in de patioblokken is gaan zitten. Een van de eerder genoemde constructiefouten zat ook in de patioblokken van de balustrade, hier kwam ik te laat achter en kon vervolgens deze rij opnieuw maken.
Het huis werd in het begin in zijn volledige omvang gebouwd. Echter bleek dit kunstwerk te groot voor het diorama, het zou teveel ruimte in beslag nemen. Het ging tenslotte om het Unifil gebeuren en niet over de Libanese bouwkunsten. Dus beetje bij beetje en met passen en meten, verdween er steeds meer van de achterzijde van het huis. Hier was ik stiekem toch wel een beetje ziek van.
Bergen verzetten
Nu kan je spreekwoordelijk best bergen verzetten, (heb ik inmiddels wel gemerkt) maar een berghelling maken op schaal is toch wel andere koek. Misschien wel wat makkelijker als je een diorama uit vrije hand maakt, maar niet als het om een werkelijke situatie gaat. Alleen al de weg, die over de volle breedte loopt, vergde heel erg veel zweetdruppels. Deze weg liep niet alleen op, (of af, als je aan de andere kant gaat staan) maar ook getordeerd en was in ernstige deplorabele staat. Ga daar maar aanstaan. Hoe mooi de verkrijgbare producten ook zijn, dit was niet zomaar een stukje asfalt.
Oktober 2019
Gestaagd ging de bouw van het casco, het huis en de M109 verder. In de tussentijd kwam ook het winkeltje van ‘Charlie’ uit de grond. Een eenvoudig snel opgezet bouwsel wat dienst deed als winkeltje voor Unifil militairen. Niet zo verwonderlijk want wij hadden best veel centje om uit te geven. Maar om die stapel op elkaar gegooide cementblokken eveneens tot iets wat op een bouwsel lijkt te kopiëren was niet zo eenvoudig. Mede ook vanwege de inrichting die erin moet komen. Hiervoor is een onzichtbare constructie nodig waarbij het dak eenvoudig gelicht kan worden.
Na honderden uren achter de pc te hebben gezeten om informatie te absorberen werden de eerste middelen voor de ondergrond aangeschaft. De eerste producten waren het net niet. Niet dat ze daarom maar de prullenbak ingingen, nee er werden andere dingen van gemaakt. Zoals de schors van de eerste boom. Het was eigenlijk een probeersel want ik had nog nooit een boom gemaakt. Maar zo gaat het mij meestal wel af, als ik het zie en daarna voel, krijg ik het wel zoals ‘ik’ het wil. (En niet anders). Niet veel later zaten de eerste takjes aan de gemaakte stammen.
Die eerste boom is overigens gelijkend aan de destijds bestaande boom. Dit was mogelijk door een aan mij gestuurde foto. (Dank je wel Ger). Mij zou ik niet wezen om uit dankbaarheid ook Ger te vereeuwigen. Na heel veel uurtjes aan deze boom te hebben gewerkt ging het voorlopig de vitrinekast in. Tenslotte is deze boom, tezamen met nog 8 gebladerde vriendjes, pas van toepassing in deel 3 van het diorama.
Kotje
In oktober begon tevens de bouw van ons observatiepunt, met de voor mij nog steeds onverklaarbare bijnaam ‘kotje’. Omdat er rondom dit bouwsel gewerkt moest worden werd besloten om dit deel eerst op een stuk hardschuim op te bouwen, om uiteindelijk in zijn geheel in het diorama te kunnen passen. Het kotje stond, hoogstwaarschijnlijk, deels op de bunker. Een schuilkelder voor lichtte beschietingen en voor opslag van munitie. (En voor stoute soldaatjes. Want bij wijze van straffe kon je daarin een weekje verblijven. Ondanks mijn gedrag is het mij nooit gelukt). Tijdens de bouw bleek het geheel wéér groter dan gedacht, of was het nu omdat er steeds meer aan werd gebouwd? Maar eind oktober stond de basis er. De constructie is zo gemaakt dat het dak en de houten casco verwijdert kan worden. Ook dit om op een later tijdstip het interieur te kunnen plaatsen.
Die constructie is best wel uniek te noemen. Door middels van messing staafjes en buisjes in te gieten en als steunen te gebruiken is dit eenvoudig van elkaar los te maken. Hierdoor ontstond er wel een open verbinding tussen het gemetselde deel en de houten opbouw. Het dak is gemaakt van kunststoffen golfplaten. (Die later weer als mal gebruikt werden om ze zelf te maken. Wat overigens een veel mooiere uitstraling heeft). De rode pukkel op het dak is de aansluiting van de antenne. Hier wacht ik voorlopig mee, dat vraagt anders om beschadigingen.
UNIFIL DIORAMA 