Van A tot Z, deel 04

Thee / donut

Tja, en toen kwamen de reacties, heel veel reacties zelfs. De voertuigen die door mij als landrover werden aangezien, bleken geen Landrovers te zijn. Sterker nog, deze exemplaren werden niet eens gebruikt door de Nederlandse Unifil. (Schijnbaar heb ik een Amerikaans voertuig voor Engelse degelijkheid aangezien. Dom dom dom. Niet echt heel dom natuurlijk, want alleen een kenner zou zich niet vergissen..

Met onderstaande tekst ☟ werd nog getracht het e.e.a. recht te praten, maar helaas, het ging niet lukken. Nu maar even aanzien wat er met het gemaakte model moet gaan gebeuren, het was in ieder geval een mooi leerobject.

OPMERKING: aan de hand van bovenstaande foto’s rezen de vragen en opmerkingen over de LaRo. Ik had in eerste instantie ook mijn twijfels of die dingen er überhaupt wel waren, maar iets zei mij dat ik ze wel had gezien. De bijgevoegde foto bewees het, een op een LaRo lijkend voertuig op post 7-2. Wat nu?

Plaatsnaambord

Op mijn verjaardag werd ik gebeld door Henk Haasjes, een Nederlandse Unifiller die al een eeuwigheid in Australië woont. Dit was ons eerste gesprek en naast mij te feliciteren spraken wij honderduit over onze ervaringen in Libanon. Maar hij had ook een prangende vraag: ,,komt ‘mijn’ bord er ook in?”. Puntje bij het paaltje, of beter gezegd: bordje op het paaltje, Henk is stout geweest. Henk had namelijk tijdens zijn verlof in Nederland een gemeentelijk plaatsnaambord “geleend” en op post 7-2 aan de elektra-mast genageld. (Foei Henk).

Al hoewel het diorama gebouwd zou worden in de tijd dat ik daar zelf rond hobbelde kon dit verzoek domweg niet geweigerd worden! En nu was de tijd daar om het voor Henk dan ook te verwezenlijken. Het plaatsnaambord hangt weer op zijn plekje. Hopelijk nu voor een veel langere tijd.

Maar hoe maak je nu zo’n bord? Na veel speurwerk kwam er een zelf bedachte oplossing. Er werd een foto van het internet geplukt, bewerkt in ‘Lightroom’, geprint en gescand naar de juiste grote. Na nogmaals hetzelfde ritueel, maar dan met glossy fotopapier, kwam er een kwalitatief accepteerbaar bord tevoorschijn. Deze uitgeknipt, op zelfklevend koperfolie bevestigd en dit weer op aluminium geplakt. Waarna drie lagen matte vernis een goed eindresultaat opleverde. Meer niet…..

Aangeschoten wild

Hetzelfde geld eigenlijk ook voor het waarschuwingsbord van de UN, welke bij iedere post prominent bij de ingang aanwezig was. Omdat de drive er in zat deed ik dit op dezelfde wijze. Echter was de kwaliteit van de foto’s stukken minder als die voor het plaatsnaambord. Nu wil het toevalligerwijs zo zijn dat Unifiller Henk Pas een website heeft met mooie foto’s. Waaronder een redelijk duidelijke foto van het betreffende UN bord, waar wel wat van te maken viel. Wat nog toevalliger is, is dat Henk eveneens op mijn andere post dienst heeft gedaan. Zo zag ik dus tussen zijn foto’s voor het eerst mijn allerbeste honden-vriendinnetje ter velde terug als pup. Slik, dit doet echt zeer! (Ik praat er niet over, maar weet hoe mijn trouwe vriendinnetje (Flair) aan haar einde is gekomen).
Nadat het bord klaar was restte nog het frame waar het inzat. Met enige financiële restrictie van Saskia ging de zoektocht verder binnen de muren van modelbouwzaak ‘De Houtloods‘ in Den Haag. Aldaar werd het juiste product gevonden in de vorm van een messing hoeklijn van 01 x 0,1 MM.

Overigens best wel grappig om nu pas te lezen wat er eigenlijk op dit bord stond. (Het Engelse gedeelte dan). Nog grappiger is de tekst zelf, want een ieder weet dat ze in die contreien niet zo veel op hebben met dit soort regels. Wat zou de Arabische tekst eigenlijk vermelden? “Hier loopt loslopend wild uit Den Haag rond”. Het zou zomaar kunnen zijn, toch?

Januari 2020

In deel 03 werd een stukje geschreven over het plaatsnamenbord “Hasselt”. Dit verhaal heeft een vervolg! N.a.v. een doorgestuurde foto van het diorama aan de betreffende persoon van het verhaal, belde deze mij terstond op. Om zijn verhaal te verduidelijken is het voorgaande stukje eerst hieronder☟ gekopieerd.

–Op mijn verjaardag werd ik gebeld door Henk Haasjes, een Nederlandse Unifiller die al een eeuwigheid in Australië woont. Dit was ons eerste gesprek en naast mij te feliciteren spraken wij honderduit over onze ervaringen in Libanon. Maar hij had ook een prangende vraag: ,,komt ‘mijn’ bord er ook in?”. Puntje bij het paaltje, of beter gezegd: bordje op het paaltje, Henk is stout geweest. Henk had namelijk tijdens zijn verlof in Nederland een gemeentelijk plaatsnaambord “geleend” en op post 7-2 aan de elektra-mast genageld. (Foei Henk).

Al hoewel het diorama gebouwd zou worden in de tijd dat ik daar zelf rond hobbelde kon dit verzoek domweg niet geweigerd worden! En nu was de tijd daar om het voor Henk dan ook te verwezenlijken. Het plaatsnaambord hangt weer op zijn plekje. Hopelijk nu voor een veel langere tijd.–

Hang him high

Het was mijn keus om de plaatsing van het plaatsnamenbord eerst met Henk Haasjes te delen, tenslotte was het zijn verhaal. Dol enthousiaste Henk belde mij vervolgens vanuit Australië. Zich waarschijnlijk niet realiserende dat er enig tijdsverschil is. (Goedemorgen Henk). Voorafgaande aan dit gesprek stuurde hij mij nog snel deze foto☝, waarop hij hangend aan het bord ~~staat~~ ~~hangt~~, (whatever ..) is afgebeeld.

Maar goed, Henk belde mij dus om het hele verhaal te vertellen.
Henk was met verlof in zijn woonplaats Hasselt, toen hij het heldere idee kreeg om aan de stadsgrens (kan nooit ver van zijn huis zijn geweest) een plaatsnaambord te ‘lenen’. Bij navraag bleek hij het ook nog eens gratis te kunnen laten verzenden naar post 7-2. Lang leven de kosteloze veldpost van de KL. Die post ging (Bij hoge uitzondering) zo snel dat het bord al was gearriveerd voordat hij terug was in Libanon. Hoe blij was hij wel niet toen hij bij aankomst zag dat zijn maatjes het bord reeds hadden opgehangen!

Maar nu komt het. Henk durfde nog voor vertrek niet te reageren op zijn zwaar geschokte vader, die als gemeente ambtenaar had geconstateerd dat er een heus plaatsnaambord was gestolen. Ach dacht Henk, als ik in Libanon ben stuur ik wel een foto van het bord aan de paal en vertel er een leuk verhaal bij. Zo had hij ook de burgemeester op zijn actie geattendeerd: ,,kijk, iedereen in Libanon kent nu Hasselt, goed voor het toerisme!”.

,,Is dit jouw zoon toevallig?” Vroeg de burgemeester aan Hans zijn vader. Zijn vader zal hoogstwaarschijnlijk niet met trots een bevestigend antwoord hebben gegeven. Nu zou je denken dat in een plaatsje als Hasselt een veteraan met alle eer en de plaatselijk fanfare wordt onthaald. Dat bleek helaas niet op deze wijze te zijn gebeurt. Hij werd wel door de gemeente welkom geheten, maar dan in de vorm van een nota voor het plaatsnaambord…..

Op tijd zijn

Nu even over die foto met die hangende veteraan. Kijk, het is jammer dat deze foto nu pas in beeld komt. Had dit eerder geweest dan had mij dit veel werk bespaard. (Serieus). Natuurlijk is het geweldig als er straks in het diorama een aapje aan het bord hangt. Want jullie weten inmiddels dat sommige veteranen een plekje in het diorama krijgen. (Met die verstande dat dit maar beperkt is, niet alle veteranen passen er namelijk op). Ik wil alleen maar vragen: ,,stuur mij s.v.p. zoveel mogelijk foto’s op zodat er later geen zaken vergeten worden of leuke verhalen in beeld & schrift verloren gaan!”