Rocks and stones
Nu ageer ik regelmatig in mijn blogs over het gebruik van engelse woorden in Nederlands geschreven tekst. Maar ook ik moet toegeven dat sommige het eenmaal beter doen in een vreemde taal.
Tja, wat is er nu niet mooier dan een diorama waar ‘rocks and stones’ in verwerkt zijn. I LOVE IT. Maar hoe maak je die rotsen en stenen dan? Hoe er ook gezocht werd op internet, er kon geen enkel item worden gevonden dan voldeed aan mijn beeld van rotsen in Libanon. Althans, zoals het in mijn visie toepasbaar zou zijn. Ook zoektochten langs diverse speciaalzaken leverde niets op en als het net door de beugel zou kunnen gaan, bleek het onbetaalbaar. (Mede door de enorme omvang van het diorama). Gelukkig zijn er ontelbare websites die prachtige foto’s van het Libanese landschap tonen. Na tientallen rotsformatie’s te hebben bestudeerd ging er een lampje branden bij één foto. Die vorm van die rots deed mij aan houtskool denken.
En zo ontstond het idee om met houtskool aan de slag te gaan. Dit bleek in eerste instantie een minder goed idee. Houtskool is niet alleen poreus en kwetsbaar, het is ook nog eens ontzettend vies. Dus toen ik na vele mislukte bewerkingen de moed begon op te geven kwam buurman Fred met een oplossing: ,,waarom impregneer je ze niet eerst?”. Dat bleek de perfecte oplossing te zijn. Als eerste werd de door Fred geleverd impregneer (voorstrijk voor zuigende ondergronden van Sigma Coatings) in een schildersemmer aangemaakt. Hierna werd een zak houtskool over de tuintafel uitgestrooid (Saskia boos) en de mooiste stukken eruit gepikt.
Vervolgens werden de houtskoolblokken ondergedompeld en verzwaard met wat voorhanden rommel. Na c.a. een week gaven de blokken niet meer af en was de zuigende werking geheel verdwenen. Ze waren nu, na droging van opnieuw een week, perfect bewerkbaar. De schildertechniek van rotsen is mij tot op heden echter niet zo goed afgegaan. Na vele mooie formaties te hebben verpest heb ik geaccepteerd dat er al het mogelijke werk in is gaan zitten en het behaalde resultaat tot nu toe het hoogst haalbare is. Acceptabel, dat dan weer wel anders zou ik het niet hebben gebruikt.
De kleine steentjes vond ik bij de Action. Inmiddels zijn al de daar gekochte kokers met steentjes over de eettafel uitgestrooid (Saskia weer boos) en gesorteerd. Ieder steentje is met zorg en aan de hand van foto’s in het diorama verwerkt.
Gaandeweg bleek wel dat niet iedere rots en ieder steentje gelijk aan de werkelijkheid kon worden gemaakt. Daarnaast besloot ik alsnog om het landschap deels aan te passen aan de voor mij prachtige voorstellingen van rotstuinen. Vergeet niet dat ook iedere lichting wel wat veranderde. Niet dat er rotsblokken werden verplaatst, maar wel de grote stenen en stukken grond. Na iedere winterperiode, waarbij alles in één grote modderpoel veranderde, kwamen er grondverzetmachines om de boel te fatsoeneren.
Aan het gras
En dan het hoge gras, dat weelderig groeide, tot aan borsthoogte aan toe!. Ook daar moest een oplossing voor gevonden worden. (Je praat al gauw over €10,- voor 2 vierkante centimeter aan te koop aangeboden grassen en dat was nu juist niet de bedoeling). Nu bood het internet opnieuw uitkomst. Na wat zoekwerk kwam een stuk touw uit de tuin goed van pas. Na deze eerst op lengte te hebben geknipt, rafelde ik deze uit. Kleine bosje werden vervolgens gebonden en gelijmd op een cocktailprikker. Zodra dit droog was uitgeborsteld met een staalborstel en nat gemaakt. Nu nog een nachtje drogen aan de verwarming en opnieuw uitborstelen en klaar was Rianne om ze op maat te knippen. ‘Een kind kan de was doen’.
Januari 2020
Om de vorderingen in een totaal overzicht te laten zien zal er aan het begin van iedere nieuwe maand een overzichtsfoto worden geplaatst. Over het meeste wat je ziet is al meer dan genoeg verteld en gaan de sub-pagina’s sowieso dieper op bepaalde items in.
Er is goed te zien dat er aan iedere vierkante centimeter word gewerkt. Aan de andere kant is er nog géén één stukje klaar. Dat komt omdat afwisseling mij scherper houd dan bezig te zijn met één enkel item, eentonig werk is niet mijn dingetje. En het is voor de ‘kijker’ ook leuker om maandelijks de verschillen goed waar te kunnen nemen.
Power to the people
Iedere Unifil post beschikte over een aggregaat, was het niet als ondersteuning bij stroomstoringen, dan was het wel voor constant gebruik. (Niet alle posten lagen zo dicht bij de bewoonde wereld. Neem nou die post waar ik eerst zat, die lag werkelijk in the middle of nowhere). Normaal gesproken zou je toch zeggen dat er eerst een aggregaat komt en dat er dan omheen word gebouwd. Mede omdat er geen mooi aggregaat te vinden was en de bouw van de ondergrond anders zou stagneren, werd er besloten om eerder te bouwen. Om een aggregaat later te kunnen plaatsen werd het dak nog niet bevestigd.
Het eenvoudig bouwsel was binnen no-time gebouwd, met uitzondering van het golfplaten dak. Deze zijn ook gemaakt van BBQ schalen. Nadat deze in de juiste grote en vorm klaar waren gemaakt volgde het spuitwerk. Eerst kregen ze een licht aluminium coating, waarna een laag raamdecoratie spul van de Action. Van dat spul waarmee je inkijk tracht te voorkomen. (Dit gebruikte ik al voor andere proefstukjes, dus durfde het wel aan om dit op het echte werk aan te brengen). Mijn inziens was het resultaat perfect en kon het gemonteerd worden op het houten regelwerk. Daarna nog een laagje zwarte wash en klaar.
Maar net voordat het bouwwerk definitief op de ondergrond zou worden verlijmd, kwam er een aggregaat in beeld. In mijn beste Duits lukte het om dit mooie bouwpakketje hierheen te krijgen. Het is helaas niet goed te zien en je zou bijna zeggen dat die dagen aan werk voor niets zijn geweest. :-). (Nee hoor, want het bouwen van het aggregaat zelf gaf heel veel plezier).
Vreemde eend
Tussen al die tientallen toegestuurde foto’s ontwaarde ik twee keer een heuse Landrover. Zo’n prachtig robuuste terreinwagen. Dus toen dit exemplaar op Marktplaats voorbij kwam was het bod gauw geboden. Niet veel later lag het pakketje op de stoep en kon er aan geknutseld worden. (De huif is opzettelijk weg gelaten, niemand reed in de zomermaanden met een dak. Mits het er natuurlijk wel afgehaald kon worden). Het was geen uitgesproken moeilijk bouwpakket, binnen een uurtje zat het grootste deel reeds in elkaar. Desalniettemin is er heel veel aandacht besteed om het geheel een realistische aanblik te geven. Ondanks dat het voertuig nog niet klaar was, leek het mij leuk om het te showen in onderstaande foto.
UNIFIL DIORAMA 